Groots is het verlangen van Chi-Ka.
En even zo groot is dan ook haar Spaanse doofheid wanneer zij toegeeft aan dat verlangen.
Of beter wanneer ik haar in de gelegenheid stel haar wilde verlangen uit te leven.
Na 2 maanden aan de lijn lopen, wandelen, rennen, piepen, steunen en kreunen, rukken en sleuren hebben wij weer eens een experimentje gedaan.
Eens kijken tot welke proporties Chi-Ka's roedelliefde en gehechtheid was gegroeid.
Het was weer prachtig om te zien, hoe zij rende, er vandoor ging, af en toe even keek en dan ongeveer dezelfde kant op ging.
Zowaar passeerde zij diverse malen op 1 m afstand en 1 keer at zij zelfs een koekje uit mijn hand.
Ik zag het rooskleurig in.
Tot de spaanse adrenaline uit haar oren begon te spuiten na het zien of horen of ruiken van een konijn.
Toen kon ik het wel schudden.
En niet van het lachen.
Maar ik ben ook niet van de achterlijke natuurlijk. Ik wachtte mijn tijd af, besloop haar toen de tijd rijp was ( na anderhalf uur ongeveer), ik besprong haar na een prachtige sprint, zij in de blubber op haar buik, ik in de blubber boven op haar.
Ze keek me verbaasd aan, zo van "wat doe jij hier?"
Vandaag weer eens knus aangelijnd gewandeld en gefotografeerd.
Een aangelijnde hond met een wild verlangen....
1 opmerking:
ze staat inderdaad heel verlangend te kijken, en als je dat snelle lijf ziet is dat ook begrijpelijk, instinct gaat bij haar voor het baasje haha
gr. Gera
Een reactie posten