wielrenners: eencellige, authistische egoïsten?

Lieve wielrenners, rijdend in en rond Almere, met name zij die een voorliefde hebben voor het rijden in groepen van twee of meer, ik wend mij tot u al zal ik op deze wijze slechts weinigen van u bereiken.

Reeds drie jaar lang spring ik met mijn vier honden in de berm wanneer ik u zie of hoor aankomen. Van de honderden wielrenners voor wie ik de afgelopen drie jaar de berm in dook waren er slechts enkelen die vervolgens mijn groet beantwoordden en van die enkelen waren er slechts drie die mij bedankten voor mijn effectieve en adequate actie.
Dat men niet inziet wat een prestatie het is om vier honden onder commando te hebben en deze ook nog op een rij in de berm te laten staan is tot daar aan toe, maar om vervolgens totaal genegeerd te worden en zelfs toegeschreeuwd te worden met: "HOU JE HONDEN BIJ JE" wordt mij nu na drie jaar teveel.

De fietspaden rond Almere, met name die rond en in het bosrijke Almere-Haven, zijn gedeelde fietspaden. Dat betekent dat deze paden ook wandelpaden zijn. Dat betekent dat deze paden in gebruik zijn bij paarden, reeën, vossen, padden, honden, katten, kinderen, wandelaars van alle leeftijden, fietsen, brommers, scootmobielen, brommobielen en rollators.
Doch naar mij schijnt ontbreekt hiervan bij u ieder benul, waarde wielrenner.
Wanneer u aan komt rijden, met strakke kop en starre blik, eist u dat alle levende wezens zich als de wiedeweerga van het asfalt verwijderen. Want iedere belemmering zou wel eens een verlaging van uw snelheidsgemiddelde kunnen veroorzaken, of nog erger, u zou wel eens ten val kunnen komen, hetgeen vreselijk zou zijn gezien de snelheid waarmee u deze paden pleegt te berijden...

Onlangs was ik getuige van een woordenwisseling tussen een hondeneigenaar en een wielrenner. Ik heb mijn uiterste best gedaan om de ruzie te sussen. De wederzijdse afkeer, agressie en frustratie liep echter zo hoog op dat men elkaar te lijf ging. Ik heb vervolgens alles gedaan om de ongeveer 35 jarige wielrenner en de 60 jarige wandelaar uit elkaar te drukken door er tussen in te gaan staan. Uiteindelijk heb ik niet kunnen voorkomen dat de wielrenner de wandelaar in elkaar sloeg.
Mijn walging over deze confrontatie is grenzeloos.

Is het zo moeilijk om wat wederzijds begrip en respect te tonen? Ik begrijp dat u zich snel en makkelijk wilt verplaatsen. Ik begrijp dat u mij en mijn onvoorspelbare honden als een irritant obstakel ziet. Helaas echter hoor ik bij de natuurlijke omgeving waarin u zich vrijwillig begeeft. Ook ik heb recht op dat stukje openbare weg.
Ik betaal 400 Euro hondenbelasting per jaar, ik geef mijn honden elke dag gehoorzaamheidstraining. Ze hebben geleerd om stil te blijven staan als er een fietser of brommer aan komt. Ik ben bereid om u ter wille te zijn en aan de kant te gaan.
Zou ik dan misschien ook wat ruimte en respect van u kunnen krijgen???

Het is vandaag 3 december, einde van het wielrenseizoen zou je denken. Niets is minder waar.
Ook vandaag brulde een van acht wielrenners mij toe dat ik mijn honden bij me moest houden terwijl ik er drie naast me had staan en er een op mijn commando doodstil aan de andere kant van het pad stond terwijl de groep wielrenners met hoge snelheid langs kwam razen.
Er zijn grenzen. En ik weet niet hoe lang het gaat duren voordat ik voor geen enkele wielrenner meer aan de kant ga en pontificaal met al mijn vier honden midden op het pad blijf lopen.

U zij gegroet en gewaarschuwd...