Een keer per week hebben we zo'n wandeling. Zo'n hopeloze wandeling.
Zo'n wandeling waarin Chi-Ka haar eigen gang gaat. Haar roedel al dan niet volgend, meestal niet naar de fluit luisterend tot ik gedesillusioneerd na 2,5 uur naar huis ga en ik uren lang zit te wachten tot madam op het idee komt om eens te gaan kijken of wij nog bestaan...echt afschuwelijk.
Zie je haar? Zo snelt ze je voorbij, als een schim, ongrijpbaar. Ik was wel blij trouwens op dat moment dat ik haar de bosjes uit had weten te jodelen...
En daar zitten we dan, eindeloos te wachten
op Chi-Ka en in dit geval ook op Zena.
En ik fluit en wacht en fluit en wacht. Heb intussen
een inspirerend gesprek met een wandelaar met psychische problemen. Wacht weer verder, fluit weer...
En daar komt Zena: 
En vervolgens wachten we verder:
En ik maak wat foto's:
En Aztec vraagt zich af waar hij dit nou weer aan te danken heeft, hij is zo braaf!
En uiteindelijk na 3 uur ronddolen naar huis gelopen om vervolgens in het laatste stuk van het park weer de bel van Chi-Ka in de bosjes te horen!!! Jammer dat ze hier niet uit wilde komen en ik nu alweer uren thuis zit met 3 honden, zonder Chi-Ka. Wat een drama!
2 opmerkingen:
Ik hoop dat Chi-Ka inmiddels weer thuis is... je weet dat jij ons altijd als hulptroepen kunt inschakelen??!??
Is wel een eigenwijse madam ;-) Maar... wat zou je zonder haar....
En Aztec is sooooo'n schatje!!!
Liefs, Bettina
Wat een itchibitchi kan Chi-Ka zijn en overigens Zena ook. En dat wachten is voor je gevoel nog langer dan het werkelijk is. En als het al drie uur is, dan lijkt het nog veeeeeeeeeeeeeeel langer.
Pffffff ik hoop dat ze allemaal weer om je heen zwerven, want dit is niet leuk.
gr. Bianca
Een reactie posten