Om mijn angst te overwinnen, om mijn stressbestendigheid te verhogen, om het vertrouwen in mijzelf en mijn honden terug te krijgen en te vergroten, om de angst voor een nachtmerrie kwijt te raken moest ik van mijzelf een uitje maken met de honden. En ik ging naar Noordwijk.
Ik liep al een hele tijd op het Noordwijkse strand rond voordat ik de ergste spanning los kon laten.
Maar na 7 uur gingen we compleet (!) relaxt naar huis. Goddank!
DE KUIL VAN ZENA:
AZTEC WIL OOK EEN KUIL: 
ZENA WIL NET ZO'N DIEPE KUIL:
OFTEWEL ZENA WIL DE KUIL VAN AZTEC: 
DE TWEE KUILEN VAN ZENA:
STRANDOBJECT MET KUILEN EN HOND:
Jammer, dat ik nooit met Chi-Ka naar zee ben gegaan...
4 opmerkingen:
Knap van je dat je je angst tegemoet bent getreden. Noordwijkse strand is prachtig en de foto's nog veel mooier. Wat is Zena een lekker ding. Heb nog steeds een groot zwak voor haar. Geef je je fotomodellen een knuf van me? En een grote knuf voor jou.
gr. Bianca
Hahaha die Zena vind ook alles best. Wat een beest om je zo lekker te laten ingraven. En dan die neus in de wind...fantastisch!
Fijn voor je dat je die stap genomen hebt! En natuurlijk voor je honden. Je kan zien dat ze er volop van genieten...
gr Cindy
Nou Andrea. Je bent een kanjer van een meid. Heel dapper en een eldorado voor de pups. Ben blij dat de beestjes het zo goed bij je hebben. Wij weten ook hoeveel daar voor terug komt. Succes met de beestjes en ik wil toch eens een gelegenheid scheppen om eens met Bianca langs te kunnen komen. Joop
Ha Joop, ach...dapper, dapper. Het was vooral bittere noodzaak om mijn angst te overwinnen.
Na de dood van Chi-Ka had ik het gevoel dat iedere situatie binnen een seconde in een nachtmerrie zou kunnen veranderen. Alsof het noodlot mij constant op de hielen zat, mij in zijn greep had. Dat gevoel is heel langzaam minder geworden. Gelukkig maar, want ik kon nauwelijks nog iets doen zonder me tot in mijn haarvaten bewust te zijn van alle mogelijke gevaren, ongelukken, aanrijdingen, geweldsincidenten enz. met als gevolg dat ik wel erg gespannen was en voortdurend op het ergste was voorbereid waardoor ik nogal uitgeput raakte.
Regelmatig gebeurden er dingen die net goed gingen maar die ik in volle hevigheid in de repeatstand beleefde en voor me zag met de meest vreselijke afloop.
Kortom, ik leek wel last te hebben van een soort traumatisch stresssyndroom.
Chi-Ka is 9 maanden geleden overleden. Het gaat intussen veel beter met mij en mijn roedel. Maar het gevoel van verlies en de treurigheid van haar dood blijft, ik ben nooit meer naar de Soesterduinen gegaan...
Een reactie posten