De kunst van het helen

Fysieke pijn als gevolg van enorm verdriet is een heel ongrijpbaar iets.
Kramp, buikpijn en misselijkheid is tot daar aan toe, maar het hebben van een wond, een gapend gat in je borst is amper te harden.
Het verdriet zelf is als een vloedgolf waar je niet eens tegen wilt vechten.
De vloedgolf verandert in grote golven, die je af en aan overspoelen.
En nog later worden deze golven vervolgens steeds kleiner.

Nadat ik tot de bodem was gegaan en mezelf als een soort wrak terug vond overkwam mij iets wonderbaarlijks.
Ik liep deze week als een zombie gedachtenloos in het bos met mijn honden. Ik wandelde langs de bosjes waar Chi-Ka altijd begon te rennen. Ik voelde dat ik een heel warm gevoel kreeg in mijn borst, steeds warmer en warmer, het straalde uit naar mijn armen en hals, ik kreeg zelfs warme wangen.
Ik voelde hoe het gat in mijn borst gevuld werd met een grote hitte en van binnenuit begon te sluiten. Ik voelde hoe de pijn verdween. Ik voelde een soort bolling van binnen.
En toen ik als het ware met mijn geest in mijn borst keek zag ik hoe Chi-Ka haar lichaam rond maakte, oprolde om te gaan liggen. En toen zij zo lag en de warmte langzaam minder werd voelde ik hoe blijheid mij overspoelde.
Ik was ondertussen 50 m verder...
Langzaam ebde het beeld van Chi-Ka weg, maar de pijn is niet meer terug gekomen. Het werd een heel bijzondere en vrolijke wandeling.

Het verdriet kwam wel weer, iets zachter welliswaar.
Maar het gat was definitief gesloten...